Paris by night, czyli Patrick i Daniel w Mieście Świateł

Kilka dni temu wróciłam z tygodniowego urlopu, na którym, jak już wcześniej pisałam, byłam w Paryżu. Późno, ale primo: trzeba było w końcu odłożyć pieniądze, secundo: trzeba było mieć towarzystwo, tertio: trzeba było mieć porządny powód.
Za pierwszym razem gdy byłam w Paryżu, a było to w grudniu 2011 roku, miałam bardzo porządny powód: Notre Dame de Paris, concerts hommage, z orkiestrą symfoniczną, w Bercy. Byłam, umierałam z zachwytu gdy Daniel Lavoie wydarł się Je t'aimeeeeeeeeee, które zatrzęsło całą halą, czy gdy Bruno Pelletier wyciągał kolejne trudne nuty w Le temps des cathedrales i tak, popłakałam się, całe trzy razy, każdego wieczoru, gdy słyszałam Belle w oryginale.

Byłam wtedy na szczycie Wieży Eiffla, ledwo ale jednak wspięłam się na Notre Dame, widziałam widok z Montmarte i byłam przeszczęśliwa że zobaczyłam Paryż, dzięki absolutnie niesamowitym przyjaciółkom - bo wtedy, będąc studentką, nie mogłabym sama sobie pozwolić na taki wyskok.
Obiecałam że wrócę..
Myślałam, że z tymi samymi osobami, ale życie nam się zmieniło, i gdy ja już zaczęłam pracę, powiedziałam że nie odpuszczę, że już trochę Paryża zaczyna brakować.
Po roku bez wakacji w końcu trzeba było wziąć urlop, jeszcze nawet za zeszły rok. Pieniądze też trochę się odłożyły, więc nie trzeba było aż tak bardzo oszczędzać na bilecie samolotowym.
Tylko powód?
Ano znalazł się bardzo dobry.
Primo: Patrick Fiori. Wiecie bardzo dobrze jak uwielbiam Patricka. No niestety nie udało się zrobić z nim foci, ale .. to następnym razem. Byłam na koncercie Patricka. Słyszałam Choisir i Sans bruit. AAAAAAAA.

<3<3
Znalazł się kolejny powód dla nas - bo pojechałyśmy z Kasią i Agą, czyli dziewczynami poznanymi na... koncercie Bruna w Warszawie! - powodem został pan numer 4 z Notre Dame, czyli jedyny kochany Frollo, Daniel Lavoie. Daniel niedawno wydał album projektowy - La licorne captive z tekstami z mitów i w małej sali teatru paryskiego Europeen przedstawił te piosenki i swoje starsze przeboje .. w tym Belle, na które cała sala westchnęła.

I tym razem... Daniela udało się złapać<3

I jakimś cudem - no dobrze, cudem facebooka, bo wcześniej pisałam do Niego że będę - cher Daniel dał autograf dobrze pisząc moje imię.;-)

Jak już te dwa powody, to trzeci sam się nawinął. Kochamy musicale? Kochamy. A na czego prapremierę pójdziemy do Mogadoru? No, na Le bal des Vampires - czyli Bal wampirów.. którego sponsorem został producent.. pasty do zębów wybielającej. Wampiry mają białe zęby :)

A oprócz muzyki? Paryż jest Paryżem. Czyli Sacre Coeur. Czyli ta kupa żelastwa zwana Wieżą Eiffla. Czyli Notre Dame codziennie. Czyli cudowna pogoda w Jardin du Luxembourg i Jardin du Tuilliers. Czyli z Łukiem lubimy się na deszczowo. Czyli makaroniki z Laduree.

Czyli mogłabym tam mieszkać i szukać płyt w Boulier za 2 euro i książek za 20 eurocentów w Gibert Jaune i przepaść w UGC Cinema oglądając Tu veux ou tu veux pas z Bruelem.
Dałabym radę.
Ale żeby nie stracić uroku tego Miasta, wolę tam po prostu wracać, nie mieszkać. Dlatego wolę zostać w mojej Gdyni.
A z Paryża przywozić oryginalną płytę z Notre Dame za 2,3 euro, 2 Nolwenn, Julie i Patricka i nie wydać więcej niż 10 euro.
Wrócę. W marcu na Julie Z. :)

Noblista napisał piosenkę..

A nawet kilka.
Tłumaczył też z angielskiego..
ale najbardziej znaną, nie singlową, bo single pisał dla Francoise Serge Gainsbourg...
Patrick Modiano napisał Etonnez moi Benoit. W 1968 roku.

Étonnez-moi, Benoît Marchez sur les mains Avalez des pommes de pin, Benoît Des abricots et des poires Et des lames de rasoir Étonnez-moi...  Étonnez-moi, Benoît Faites la grande roue Le gros méchant loup, Benoît Faites le grand fou Faites les yeux doux Étonnez-moi...  Étonnez-moi Car de vous à moi Cela ne peut pas, cela ne peut pas Durer comme ça Car de vous à moi C'est fou ce qu'on s'ennuie, tu sais  Étonnez-moi, Benoît Coupez-vous les oreilles Mangez deux ou trois abeilles, Benoît Faites-moi le grand soleil Faites sonner le réveil Étonnez-moi... Étonnez-moi, Benoît Jouez de pipot Accrochez vous aux rideaux, Benoît Attrapez-moi au lasso Et jouez au rodéo Étonnez-moi...

Zdziw mnie, Benoit Chodź na rękach Połknij szyszkę, Benoit morelę i gruszkę I żyletkę Zdziw mnie Zdziw mnie, Benoit Zrób diabelski młyn Wielkiego złego wilka, Benoit Bądź szaleńcem, zrób słodkie oczy Zdziw mnie Zdziw mnie Bo pomiędzy tobą a mną To nie może tak, to nie może tak dalej trwać Bo pomiędzy tobą a mną To niesamowite jak się nudzimy, wiesz? Zdziw mnie, Benoit Odetnij sobie uszy Zjedz dwie albo trzy pszczoły Zrób mi wielkie słońce Spraw żeby zadzwonił budzik Zdziw mnie Zdziw mnie Benoit Mów mi głupstwa Przyczep się do kurtyny, Benoit Rzuć mi lasso, i pobawmy się w rodeo Zdziw mnie.

Żeby tylko październik nas nie zabrał....

Ten wpis miał być 1 października, ale się nie zapisał wtedy :/

Le vent fera craquer les branches La brume viendra dans sa robe blanche Y aura des feuilles partout Couchées sur les cailloux Octobre tiendra sa revanche Le soleil sortira à peine Nos corps se cacheront sous des bouts de laine Perdue dans tes foulards Tu croiseras le soir Octobre endormi aux fontaines Il y aura certainement, Sur les tables en fer blanc Quelques vases vides et qui traînent Et des nuages pris aux antennes Je t'offrirai des fleurs Et des nappes en couleurs Pour ne pas qu' Octobre nous prenne On ira tout en haut des collines Regarder tout ce qu' Octobre illumine Mes mains sur tes cheveux Des écharpes pour deux Devant le monde qui s'incline Certainement appuyés sur des bancs Il y aura quelques hommes qui se souviennent Et des nuages pris aux antennes Je t'offrirai des fleurs Et des nappes en couleurs Pour ne pas qu' Octobre nous prenne Et sans doute on verra apparaître Quelques dessins sur la buée des fenêtres Vous, vous jouerez dehors Comme les enfants du nord Octobre restera peut-être.

Gałęzie zatrzeszczą poruszane przez wiatr, Mgła pojawi się w białej sukni. Wszędzie będą liście, okryją kamienie. Październik szykuje zemstę... Słońce zaledwie odejdzie, A nasze ciała schowają się pod ciepłą wełną. Zagubiona w twoich szalach, ok Przyżujesz wieczorne plany. Październik uśpiony w fontannach. Znajdą się niektóre, na stołach z białego żelastwa. Kilka pustych wazonów, które się wleką I chmury położone na antenach. Podaruję ci kwiaty i obrusy kolorowe, żeby tylko październik nas nie zabrał. Pójdziemy na wszystkie pagórki, zobaczyć wszystko co październik oświetla. Moje dłonie w twoich włosach, a szaliki dla dwojga. Przed światem, który się pochyla, Nieliczne rzeczy opierają się na ławkach, Znajdą się mężczyźni, którzy sobie przypomną Te chmury położone na antenach. Podaruję ci kwiaty i obrusy kolorowe, których październik nam nie przyniesie. Z pewnością będzie można zobaczyć pojawiające się rysunki na zaparowanych oknach.  Pobawicie się na zewnątrz, niczym dzieci północy Październik być może zostanie..